Giriş
Teknolojinin “İnsanın maddî çevresini denetlemek ve değiştirmek amacıyla geliştirdiği araç gereçlerle bunlara ilişkin bilgilerin tümü” (TDK, Türkçe Sözlük) olarak tanımlanması, onun mahiyetini ifade hususunda oldukça eksik kalmaktadır. Bu tanımı dikkate aldığınız taktirde tekniğin ve teknolojinin insan için herhangi bir menfi anlamının olması, söz konusu bile olmamaktadır. Genel olarak modern dünyada teknik ve teknoloji ile ilgili sorunlar ve önemli eleştiriler ortaya çıkmakla birlikte, Türkiye’de teknolojinin bu kadar masum ve müspet bir manada kullanılması, muhtemelen yaşadığımız son birkaç asırda karşı karşıya kaldığımız sorunların teknik ve teknoloji ile alakalı olması yanında, teknik ve teknolojinin, onu üreten değil de ona maruz kalanlar cihetinden algılanması ile alakalı olduğu söylenebilir.
Yerkürede ortaya çıkan modern hegemonyanın teknik ve teknoloji sayesinde gerçekleştiği ve bu hegemonyanın aynı zamanda ve esas olarak İslam ve Müslümanlar/İslam Medeniyeti’ne karşı gerçekleşmiş olduğunu kabul edersek; teknik ve teknolojiyi Müslümanların gözünde, kendileri karşısında başarıyı temin eden tayin edici bir faktör ve bunu elde etmek için gayret etmeyi anlamlı ve gerekli hale getiren bir unsur olarak kabul etmek zaruri imiş gibi görünmektedir.
Tekniğin ve teknolojinin bir üstünlük aracı olması cihetinden son asırlarında teknoloji eksikliğinden nâşi ciddi sıkıntılar yaşamış olan İslam toplumunun teknolojiye, elde edilmesi gereken müspet bir imkân olarak yaklaşmaları, anlaşılır bir durum olmakla birlikte, bu imkânın mahiyetinin müzakere edilmesi cihetinden önemli eksiklikleri de birlikte getirmiştir. Bir taraftan kendisine musallat olan zorbalara karşı kendini savunma ve bunda da mevcut imkânlardan istifade etme zarureti kendisini gösterirken, başka bir cihetten, bu imkânın, mevcut hâliyle ne gibi sorunlar ortaya çıkardığını, tahkikî bir şekilde kavrayarak, bu cihetten gerekli tedbirleri alma noktasında, en iyi ihtimalle, hazırlıksız yakalanılmış olma durumu ortaya çıkmaktadır.